UNUA BILDO

(En la ĉielo. La Sinjoro sur ŝia trono, ĉirkaŭata de glorlumo. Aro da anĝeloj, surgenue. La kvar ĉefanĝeloj staras apud la trono. Forta brilo.)

ĤORO DE ANĜELOJ
Gloron al nia Dio en la alto!
Lin laŭdu tero kaj ĉiela lum’!
Per sola vort’ Li vekis vivi ĉion;
dependas fin’ de Lia palpebrum’.
Li estas forto kaj plezur’ kaj scio,
ni nur la ombro, kiun ĵetas Li,
adoron al Li pro l’favor’ senlima,
ke el la lum’ ĉi parton cedas Li!
La granda pens’ eterna enkorpiĝis,
finita estas jam la krelabor’.
Nun ĉio, kion Li respiri lasas,
tributon indan metu ĉe l’Sinjor’!

LA SINJORO
Finita, jes, la Verk’, la mondkreado.
Ripozas la kreint’, turniĝas rado
kaj kuros sur la akso jarmilionojn,
ĝis eĉ raddenton mi ripari devos.
Ek do, ĝenioj de ĉi mia mondo,
antaŭen! Sur la voj’ senfina kuru!
Dum vi tramuĝas antaŭ mi en rondo,
ankoraŭfoje mi pri vi plezuru.
(Ĝenioj de steloj, rulante antaŭ ŝi unuopajn, duopajn astrojn, kometojn, stelnebulojn de plej diversaj koloroj kaj grando, preterkuregas antaŭ la trono. Softa melodio de sferoj.)

ĤORO DE ANĜELOJ
Kia flamoglob’ fiera,
tromemfida venas tie,
kaj al steletar’ modesta
ĝi mem servas senkonscie. -
Jen steleto, ĝin nur lampo
kredus vi laŭ palaj briloj,
tamen mond’ nemezurebla
estas ĝi por mil’ kaj miloj. -
Jen du globoj interluktaj
en alkuro, disrapido,
kaj ĉi lukto gvidi voje
estas grandioza brido. -
Tiu tondre falas tie,
treme vi defore miras,
kaj milionoj dolĉan pacon
kaj feliĉon sur ĝi akiras. -
Jen modesta stel’ - ĝi estos
iam stel’ de ama sento,
ĝin konservu varta mano
por konsol’ de l’tera gento. -
Jen la naskiĝantaj mondoj,
jen la ĉerk’ de pereantoj,
kuraĝigo por timuloj,
vok’ averta pri la vantoj. -
Jen, komet’ konfuzas ordon,
ĝi timigas, ĝi teruras,
sed se sonas voĉ’ de Dio,
kurba voj’ tuj rekte kuras.
Vi, ĝenio kara, juna,
venas, ŝanĝas vian globon.
Vi funebron, lumtalaron
ŝanĝas: verdan, blankan robon.
Do antaŭen kun kuraĝo,
la ĉiel’ vin ŝirmu garde!
Eta lok’, ideoj grandaj
sur vi interluktos arde.
Kiel la printemp’ kaj vintro
ŝanĝos sin en via sfero
rido, larmo, bel’, misformo…
Por vi estos hel’ aŭ morno:
difavor’ aŭ dikolero.
(La ĝenioj de la steloj foriras.)

ĈEFANĜELO GABRIELO
Vi elmezuris la Senlimon
kaj materion ĝi ekfruktis,
kiu la grandon, malproksimon
per via sola vort’ produktis:
Hosana al vi, Penso!
(Sin ĵetas vizaĝaltere.)

ĈEFANĜELO MIĤAELO
Eterna ŝanĝ’, konstant’ eterna
per Vi fandiĝis en unuon,
vi kreis Tempon kaj Senfinon
kaj genton kaj individuon:
Hosana al vi, Forto!
(Sin ĵetas vizaĝaltere.)

ĈEFANĜELO RAFAELO
Vi verŝas flusojn da feliĉo,
la korpon dotas per konscio,
la tutan mondon vi inicas
al partopren’ el via scio,
Hosana al vi, Bono!
(Sin ĵetas vizaĝaltere.)
(Paŭzo.)

LA SINJORO
Kaj, Lucifer’, silentas vi memfide?
Por mia laŭdo vi ne trovas vorton?
Aŭ, ĉu ne plaĉas, kion kreis mi?

LUCIFERO
Kio do plaĉu? Ke substancoj kelkaj,
dotitaj ĉiuj per diversaj ecoj,
sed kiujn antaŭ malkaŝiĝ’ ilia
en ili vi eĉ ne konjektis eble,
aŭ, eĉ se jes, vi ne kapablas ŝanĝi,
knedite nun sen ord’ en kelkajn globojn,
sin pelas kaj altiras reciproke,
kaj konsciiĝas en vermaĉoj kelkaj,
ĝis ĉio plenos, ĉio malvarmiĝos
kaj restos sole la neŭtrala ŝlako?
La hom’ ja faros, post ellerno ŝtela,
ĉi samon en la kuirej’ ĥemia.
Vi metis lin en grandan kuirejon,
kaj vi toleras, ke li tie umas
kaj kuiraĉas, sin kredante Dio,
sed se misfaros, fuŝos li la kaĉon,
ekflamos vi en kolerego tarda.
Kion pretendi do de diletanto?
Kaj kian sencon havas mem la kreo?
Poemon por ia propra laŭd’ vi verkis,
kaj ĝin vi metis en malbonan gurdon
kaj ne enuas vi senfine aŭdi,
ke la kantaĉo sonas ĉiam same.
Ĉu decas do al tia maljunulo
ĉi ludo, ĝuebla nur de kor’ infana,
ke fajreret’ knedita en la koton
imitus Dion, sed ĝi estas nur
karikaturo, ne portreto lia,
Sin pelas reciproke la Libero
kaj Fat’, kaj mankas senco harmonia.

LA SINJORO
Ador’ pri mi deviĝas, ne kritiko.

LUCIFERO
Mi povas doni nur esencon mian.
(Montrante al la anĝeloj.)
Sufiĉe laŭdas vin ĉi aĉa aro,
kaj decas ja al ili tia faro;
vi naskis ilin: ombron lumradi’,
sed de eternaj tempoj estas mi.

LA SINJORO
Ha, arogul’! Ne materi’ vin naskis?
Kie do estis via sfer’ kaj forto
antaŭe?

LUCIFERO
      Mi vin demandi same povas.

LA SINJORO
Mi jam projektis de eternaj tempoj,
jam en mi vivis, kio nun eventis.

LUCIFERO
Malplenon inter pensoj vi ne sentis?
Por ĉia esto tio estis bar’
kaj vin devigis por la krea far’.
Jen, estis Lucifer’ la barikado,
mi, praspirit’ eterna de l’neado.
Vi venkis min, ĉar estas ja fatal’,
ke mi senĉese falu en batal’,
sed mi relevu min kun nova forto.
Vi naskis materion, do mi spacon
akiris! Apud vivo staras morto,
feliĉ’ posthavas senreviĝ-agacon,
la lumo ombron, fido malesperon.
Jen do, mi ĉie staras, kie vi!
Tiel konante, ĉu mi vin adoru?

LA SINJORO
Ha vi, spirit’ ribela, for de mi!
Mi povus vin frakasi, - mi ne faros.
El ĉia spiritligo ekzilite,
en ŝlako luktu fremde, malamate.
Kaj en doloro de l’aŭstera solo
senĉesa pens’ vin puŝu en ĉagrenon,
ke vane vi skuadas vian ĉenon,
batali vanas kontraŭ la Sinjoro.

LUCIFERO
Ne, vi min tiel ne forpuŝos kiel
sentaŭgan, ĉar jam superfluan ilon.
Ni kreis kune, mi la rajtan parton
postulas.

LA SINJORO (Moke.)
      Estu, kiel vi deziras.
Rigardu Teren. Jen du altaj arboj
en meza mezo de Eden’. Mi ilin
malbenos nun, kaj ili estu viaj.

LUCIFERO
Avara man’ - nu, sed sinjoro granda!
Kaj ja sufiĉos al mi lok’ subplanda,
kie piedon fiksos la Pra-Neo.
Ĝi puŝos vian mondon al pereo.
(Li ekiras.)

ĤORO DE ANĜELOJ
For, malbenito! For de l’Dia trono!
Hosana al Li pro la leĝodono!


KezdõlapElõre