(Korto de U-forme konstruita grandioza falanstero. La partero de la du aloj prezentas nefermitajn halojn kun kolonoj. En la dekstra halo laboristoj okupiĝas inter moviĝantaj maŝinoj. En la maldekstra, kiu estas muzeo de plej diversaj natursciencaj objektoj, mekanikaj, astronomiaj, ĥemiaj instrumentoj kaj aliaj specialaĵoj, laboras scienculo. Ĉiuj apartenantaj al la falanstero estas egale vestitaj. Adamo kaj Lucifero emerĝas el la tero meze de la korto. Taglumo.)

ADAMO
Al kia land’ kaj gento nun ni venas?

LUCIFERO
Jam malaperis ĉi nocioj oldaj.
Patruj’ - ĉu ne ideo bagatela?
La antaŭjuĝo naskis iam ĝin,
striktanimeco, konkurenc’ defendis.
Unu patrujo nun la tuta tero,
kunuloj komuncelaj ĉiuj homoj.
Super la trankvilflua bela ordo
scienco gardostaras respektate.

ADAMO
Do plenumiĝis mia idealo!
Tre brave! Ĝuste tiel mi deziris.
Nur solan mi bedaŭras, la patrujon.
Ĝi povus ja, mi opinias, resti
eĉ en la nova ord’. La hom-animo
deziras barojn, timas la senlimon,
disvastiĝinte perdas el intenso,
sin kroĉas al paseo kaj futuro.
Mi timas, ke ĝin ne ekzaltos tiom
la granda mando, kiom tomb’ gepatra.
Kiu por sia familio sangus,
por la amiko maksimume larmos.

LUCIFERO
Jen, vian idealon vi forĵetas
jam antaŭ al ĝi povis plenumiĝi.

ADAMO
Ho tute ne, mi sole scivoliĝis
pri la ideo, kiu l’tutan mondon
kunfandos, kiu la entuziasmon,
eternan, sanktan fajron de l’homkoro,
ekspluatatan ĝis nun nur por luktoj
malnoble incititaj, vante revaj,
kondukos fine al pli alta celo.
Sed nomu do la lokon, poste gvidu,
ke mia kor’ plezuru pri l’feliĉo,
kiun la hom’ post tiom da bataloj
ricevis kiel indan rekompencon.

LUCIFERO
Jen falanstero, unu el la multaj,
la hejm’ de l’homo de ideoj novaj.

ADAMO
Ni iru do!

LUCIFERO
      Ne tiel haste. Nian
malnovan haŭton ni antaŭe ŝanĝu.
Se ni Adame-Lucifere venus,
ĉi mond’ scienca nin ne kredus, kaj ni
neniiĝus aŭ ĝi en retort’ nin fermus.

ADAMO
Kia parol’ sensenca jam denove?

LUCIFERO
Estas jam tiel en la mond’ spirita.

ADAMO
Nu, faru do laŭplaĉe, sed rapide!
(Lucifero ilin ambaŭ transformas similaj al la falansteranoj.)

LUCIFERO
Jen, prenu, vesto. For harbuklojn viajn.
Jam prete.

ADAMO
      Al la sciencul’ ni iru.

LUCIFERO
Saluton, sciencul’.

SCIENCULO
      Ne ĝenu min
en granda tasko. Klaĉi mankas tempo.

LUCIFERO
Domaĝe. Nin, scienculkandidatojn
de l’mila falanstero, logis via
grandega famo tiel malproksimen.

SCIENCULO
Fervor’ laŭdinda, vere. Sed nun mia
laboro povas paŭzi. Nur la varmo
ne malpliiĝu en retorto mia,
la materi’ al mia volo cedos.

LUCIFERO
Mi ne eraris! Jen, eĉ en vi, kiu
jam filtris la naturon kaj la homon,
plu restis tamen, kiel lasta ŝlako,
la granda vanto.

SCIENCULO
      Nun do, ni distriĝu.
Al kia fak’ vi propre apartenas?

ADAMO
La scideziron ni al fak’ ne ligas:
la tuton ni deziras trarigardi.

SCIENCULO
Erar’! En pito kaŝas sin la grando.
L’objektoj multas, kurta estas vivo.

ADAMO
Jes, nepre. Ja necesas iu ankaŭ
por porti sablon kaj por ĉizi ŝtonon:
palaco ne leviĝus sen li, certe.
Sed li nur en obskuro erarvagas,
eĉ ne konjektas, kion li prihelpas.
La tuton vidas nur la arkitekto:
eĉ unu ŝtonon ne povante ĉizi,
li kreas la konstruon kiel dio.
Tia la majstro ankaŭ en la scienco.

LUCIFERO
Kaj tial al vi, granda hom’, ni venis.

SCIENCULO
Tre bone, mi aprobas. Jes, la riĉaj
disbranĉoj de l’scienco, kiel multaj
apartaj trajtoj de unu organismo,
nur kune ravas.

LUCIFERO
      Kiel belulino.

SCIENCULO
Sed malgraŭ tio, la ĥemio estas…

LUCIFERO
La mezo, kie loĝas ties vivo.

SCIENCULO
Vi trafis.

LUCIFERO
      Al mi pri l’matematiko
ĉi samon diris matematikisto.

SCIENCULO
Ja ĉiu hom’ sin mem rigardas mezo
de sia horizonto, el vanteco.

LUCIFERO
Tre ĝuste vi elektis la ĥemion
preferobjekto.

SCIENCULO
      Certas mi pri tio.
Nu, sed ni nun rigardu la muzeon.
tra l’tuta nuna mondo senkomparan.
La elmortintaj bestoj de l’pratempoj
en veraj ekzempleroj tie staras,
stupoŝtopitaj bone. Ili loĝis
milope inter niaj patroj, dum
barbaroj tiuj estis, kaj dividis
kun ili la regadon de la mondo.
Pri ili restis multaj mirfabeloj.
Jen, laŭ la dir’, lokomotiv’ ilia.

ADAMO
Ĉeval’! Sed degenera ras’, mi diras.
Ne tia estis iam Al-borak.

SCIENCULO
Pri tiu oni diras, ke amike
la hom’ ĝin tenis, sen labor’, sen pago,
kaj ĝi fidele gvatis sian mastron
kaj povis eĉ percepti ties pensojn.
Eĉ, oni diras, ankaŭ lian kulpon
ĝi lernis: la ideon de propraĵo
kaj sian vivon riskis ĝin gardante.
Mi diras ĉion ĉi nur laŭ la skriboj,
ne, ĉar mi nepre kredas ĉiom. Multaj
frenezoj, revoj estis pasinttempe,
el tiuj estas ankaŭ ĉi fabelo.

ADAMO
La hundo! Ĉiuj viaj vortoj trafas.

LUCIFERO
Adam’, atentu, vi perfidos vin

SCIENCULO
Ĉi tiu estis sklav’ de malriĉulo…

ADAMO
Kiel li mem la bovo de l’riĉuloj.

SCIENCULO
Jen reĝo de dezerto…

ADAMO
      La leono.
Jen tigro, jen la kapreol’ rapida.
Do kia best’ nun vivas en la mondo?

SCIENCULO
Demando stranga. Ĉe vi do alie?
Utilaj bestoj vivas sole, kiujn
kompensi ĝis nun la scienc’ ne povis.
La porko kaj la ŝaf’ - sed plu ne tiel
mankhave, kiel ilin kreis la
naturo fuŝa: tiu - gras’ vivanta,
ĉi tiu estas lan- kaj viand-amaso,
por ni servantaj kiel la retorto.
Sed ĉion ĉi, mi vidas, vi jam konas,
do venu plu. Jen niaj mineraloj.
La karbo. Vidu, kia pec’ kolosa!
El ĝi konsistis iam tutaj montoj,
kaj oni prenis kiel pretan, kion
el la aer’ nun filtras la scienco
kun granda peno. Ĉi metalo estis
la fero, ĝis ĝi elĉerpiĝis, kaj
aluminion oni devis serĉi.
Kaj jen ĉi tiu eta pec’ - la oro.
Tre rimarkinda kaj tre senutila,
ĉar dum la hom’, ankoraŭ blindakrede,
adoris fortojn ol si pli superajn,
superstarantajn eĉ la Sorton mem,
li opiniis tia ankaŭ l’oron.
Bonstaton, rajton, ĉion sanktan li
oferis sur altaroj ĝiaj por
akiri el ĝi unu sorĉan pecon,
ĉar interŝanĝe ĉion li ricevis
por ĝi, mirinda fakto, eĉ la panon.

ADAMO
Plu montru, plu. Mi ĉion ĉi jam konas.

SCIENCULO
Vi estas vere granda scienculo,
fremdul’. Ni vidu do la prakreskaĵojn.
Nu, jen la lasta rozo, kiu floris
sur nia tero. Senutila floro.
Milope ĝi la lokojn plej fekundajn
okupis kaj forprenis de la spikoj,
ludil’ amata de infanoj grandaj.
Mirinde, vere, kiel oni tiam
avidis havi tiajn ludiletojn.
Kaj florojn ĝermis ankaŭ la spirito:
la revon de la kred’ kaj poezio,
en trompaj iluzioj luliĝante,
siajn plej bonajn fortojn ĝi disipis
kaj la vivcelon lasis senkultiva.
Du tiajn verkojn ni konservis kiel
raraĵojn. L’unu estas nuraj versoj.
L’aŭtoron iam, kiam memfidkulpe
l’individuo distingiĝi strebis,
Homeros oni nomis. Revomondon
li en ĝi pentras, ĝin nomante Hades.
Delonge ni refutis ĉiun vorton.
L’alia: de Tacitus, Agricola.
En ĝi ridindaj, tamen bedaŭrindaj
ideoj estas el barbara mondo.

ADAMO
Ĉu tamen restis kelkaj paĝoj el
la grandaj tagoj, kiel testamento,
kaj ili ekflamigi plu ne povas
praidojn degenerajn, instigante
rompi ĉi artefabrikitan mondon?

SCIENCULO
Rimarko ĝusta! Tion ni rekonis.
Venenon ili kaŝas tre danĝeran.
Neniu povas ilin legi do,
krom kiu estas pli ol sesdekjara,
kaj sin dediĉis tute al la scienco.

ADAMO
Sed ĉu ne plantas do la vartistinoj
per feaj kantoj dolĉajn misteraĵojn
en infankorojn?

SCIENCULO
      Certe! Guste tial
parolas vartistinoj al infanoj
pri ekvacioj kaj geometrio.

ADAMO (Flanken.)
Ho mortigistoj, ĉu vi do ne timas
rabi de l’koro la plej belan aĝon?

SCIENCULO
Ni iru plu. Jen estas instrumentoj,
artaĵoj. Kiel kuriozaj formoj!
Jen la kanon’. Sur ĝi enigma skribo:
Ultima Ratio Regum. Sed kiel
uzita, kiu scius jam? - Jen glavo,
ĉi ekskluzive hommortiga ilo,
kaj eĉ ne kulpis, kiu per ĝi murdis.
Jen bild’ farita tute per la mano;
tio postulis eble duonvivon,
kaj ĝia temo, jen, febelo fola.
Anstataŭ hom’ laboras nun la suno,
kaj dum idealigis tiu trompe,
ĉi tiu servas nin ekzakt-fidele.

ADAMO (Flanken.)
Sed la spirito restis for, la arto!

SCIENCULO
Milspecaj aĵoj, kiel ornamaĉaj,
kiel infanaj! floro sur kaliko,
kaj reva arabesko sur seĝbrako:
laboro disipita de hommanoj.
Ĉu pli freŝigas trink’ el tiu glaso,
ĉu pli komfortas sid’ en tiu seĝo?
Ĉion ĉi faras nun por ni maŝinoj
laŭ la plej simpla, oportuna formo,
kaj pri la perfekteco garantias,
ke laboristo ekfarinte ŝraŭbon
ĝis sia lasta tag’ ĉe tio restos.

ADAMO
Tial la viv’, la individuo, kiu
superus sian majstron, mankas ĉie.
Kie ja spacon trovus fort’ kaj pensu
por pruvi sian ĉiel-originon?
Se ĝi deziras lukti kaj rigardas
tra ĉi tre orda, ĉi tre norma mondo,
ne trovas ĝi l’eksciton de danĝero,
ne trovas ĝi eĉ unu rabobeston.
Mi do trompiĝis ankaŭ pri l’scienco:
Feliĉon de ĝi mi esperis kaj
infanlernejon trovis enuigan.

SCIENCULO
Ho, ĉu ne realiĝis la frateco,
ĉu do suferas iu ĉe ni mankon?
Tiaj ideoj, vere, jam meritus
la punon.

ADAMO
      Diru, kia idealo
enspiras do al tia gent’ unuecon
kaj ĝin animas por komuna celo?

SCIENCULO
Ĉi idealo estas sin vivteni.
Kiam la hom’ aperis sur la tero,
ĉi tiu estis provizej’ plenplena:
li devis nur etendi sian manon,
por preni preta ĉion deziratan.
Li do konsumis senpripense kiel
fromaĝa verm’ kaj havis tempon serĉi
inciton, poezion dolĉebrie
en la plej romantikaj hipotezoj.
Sed nun, ĉe l’restoj lastaj, ni jam devas
avari, ĉar ni scias ja, ke estos
for la fromaĝo, kaj ni malsatmortos.
Post kvar jarmiloj nia sun’ fridiĝos,
ne naskos vegetaĵojn plu la tero;
ĉi kvar jarmiloj estas do la niaj
lerni, ke l’sunon iel ni kompensu.
Por nia scienc’, mi kredas, temp’ sufiĉa.
Por hejt’ al ni la akvo proponiĝas,
substanc’ plej fajrofirma, oksidita.
Kaj la sekretoj de la organismo
jam estas nun proksime al malkovro.
Ha, bone, ke pri tio mi parolis.
Ja preskaŭ mi forgesis pri l’retorto.
Ĉar ankaŭ mi laboras ĉi-koncerne.

LUCIFERO
La hom’ jam tre oldiĝas, se retorton
li uzas por generi organismon.
Sed eĉ se vi sukcesus pri ĉi kreo,
kia ĝi estus monstro! kiel penso
sen vorto, ama sent’ sen amobjekto,
kaj senparenca, senantagonista,
ĉar limas ĝin nenio individua.
De kie tian preni do, fermite
for de efik’ ekstera, de sufero,
konsciiĝinte en botelo strikta?

SCIENCULO
Ha, jen ĝi! Kiel bolas, kiel brilas!
Jen kaj jen movas sin figuroj pasaj.
En la botelo varma, hermetika
kongruas la ĥemia afineco
kaj antieco, do la materio
al mia vol’ nun devas cedi nepre.

LUCIFERO
Admiron, sciencul’, sed diru, ĉu
vi povus fari do, ke la parencoj
sin ne altiru, la antaganistoj
sin ne forpuŝu?

SCIENCULO
      Eh, demando stulta!
Ĝi estas leĝ’ eterna de l’substancoj.

LUCIFERO
Jes, tni komprenas. Sed el kia kaŭzo?

SCIENCULO
El kia kaŭzo? Leĝo estas leĝo.
La sperto tion al ni montras.

LUCIFERO
      Do
vi estas nur hejtisto de l’naturo.
Ĉion alian de si mem ĝi faras.

SCIENCULO
Sed per botel’ mi fiksas al ĝi limojn
kaj el l’obskur’ mistera ĝin eltrenos.

LUCIFERO
Ankoraŭ mi ne vidas vivosignon.

SCIENCULO
Forresti ĝi ne povas. Elspurinte
ĉiujn sekretojn de la universo,
sekcinte tiomfoje jam la vivon…

ADAMO
Vi sekcis ĉiufoje nur kadavron.
Nur lampiede sekvas la scienco
la sperton ĉiam nove estiĝantan,
kaj, kiel la poeto reĝ-pagata
la grandajn agojn, povas nur komenti,
sed ne kapablas ion antaŭdiri.

SCIENCULO
Kial mokadas vi? Ĉu vi ne vidas,
ke nur fajrer’ necesas, kaj ĝi vivos?

ADAMO
Sed ĉi fajreron - kie vi ĝin prenos?

SCIENCULO
Nur unu sola paŝ’ ankoraŭ mankas.

ADAMO
Sed vi, ĉi unu paŝon ne farinte,
nenion faris kaj nenion scias.
Cetero estis sur la kort’ ekstere,
nur ĝi kondukus en la plejsanktejon.
Ĉu estos iam, kiu faros ĝin?
(Dume la fumo ŝvebanta super la retorto komencas densiĝi kaj tondri.)

LA VOĈO DE LA TERSPIRITO
Neniam! Ĉi retorto estas por mi
tro strikta kaj tro vasta! Vi min konas
Adam’! Nun oni min eĉ ne konjektas.

ADAMO
Ĉu aŭdis vi la voĉon de spirito?
Rigardu, fierega febla homo,
vi venkus tiun, kiu tie ŝvebas?

SCIENCULO
Frenez-atako. Mi angoras pri vi.
(La retorto krevas, la spirito malaperas.)
Ĝi krevis. Nun mi devas rekomenci
la grandan taŝkon. Preskaŭ jam ĉe l’celo,
faligas min terbulo pita, stulta
hazardo.

ADAMO
      Iam ĝi nomiĝis Fato,
kaj malpli honte estis frakasiĝi
sub ĝia povo ol nun cedi al la
hazardo stulta.
(Oni sonorelitas.)
            Kion ĝi signifas?

SCIENCULO
Labor’ finiĝis, sekvas hor’promena.
Jen venas ĉiuj el uzinoj, kampoj…
Nun oni punos la pekintojn kaj
disponos pri virinoj kaj infanoj.
Ni iru, ankaŭ mi funkcios tie.
(En longa vico venas viroj, en alia virinoj, kelkaj el ĉi tiuj kun infanoj, inter ili ankaŭ Eva. En la korto ĉiuj stariĝas en rondo, maljunulo paŝas antaŭ ilin. Adamo, Lucifero kaj la scienculo staras en la antaŭo, apud la Muzeo.)

MALJUNULO
Numer’ trideka.

LUTHER (Elpaŝante el la vico.)
      Jen.

MALJUNULO
      Vi jam denove
supermezure hejtis la kaldronon.
Jam ŝajnas, ke pasio por vi estas
endanĝerigi nian falansteron.

LUTHER
Kiu rezistus tiun sorĉon, kiam
sparkante, muĝe element’ sovaĝa
nin ĉirkaŭprenas per mil flamolangoj,
por nin atingi, por nin neniigi!
Kaj stari brave kaj plu ĝin inciti,
sciante bone, ke ni estras ĝin.
Ne konas vi la sorĉon de la fajro,
konante ĝin nur sub la poto.

MALJUNULO
      Vantaj
paroloj! Vi hodiaŭ ne tagmanĝos.

LUTHER (Repaŝante.)
Sed morgaŭ ree mi incitos fajron.

ADAMO
Kion mi vidas! Tiun ĉi mi konas!
Li estis Luther.

MALJUNULO
      Ducentnaŭa!

CASSIUS (Elpaŝante.)
      Jen!

MALJUNULO
Vin jam la trian fojon mi avertas,
ĉar vi senkaŭze serĉas interbaton.

CASSIUS (Repaŝante.)
Senkaŭze? Ho! Ĉar mi neniam plendas?
Pupaĉo vokas helpon, dum al li
la brakoj sanas! Ĉu pli febla estis
la adversul’? Kial sin ne defendis?

MALJUNULO
Ne kontraŭdiru! Eĉ la kraniformo
ja ne ekskuzas vian misinklinon,
ĉar nobla estas ĝi kaj sendifekta.
Nur via sang’ feroca tuj ekbolas.
Ni vin kuracos ĝis malsovaĝiĝo.

ADAMO
Ho Cassius! Se vi rekonus min,
kun vi luktintan ĉe Philippi. Ĉu
tiel erari povas do malbona
sistem’ kaj teorio, ke ĝin tia
tre nobla kor’, ne rekonate, ĝenas?

MALJUNULO
Numer’ kvarcenta.

PLATONO (Elpaŝante.)
      Jen.

MALJUNULO
      Vi tiel dronis
jam ree en la revoj, he la ŝafoj
de vi gardataj iris sur semaĵon.
Por vigli, vi sur pizoj nun genuos.

PLATONO (Repaŝante.)
Mi havos belajn revojn eĉ sur pizoj.

ADAMO
Platon’, ha, kian rolon vi akiris
en la socio de vi sopirita.

MALJUNULO
Numero sepdekdua!

MICHELANGELO
      Jen mi estas!

MALJUNULO
Senorda lasis vi la laborejon.

MICHELANGELO
Jes, ĉar mi faris ĉiam seĝpiedojn,
eĉ tiujn laŭ la plej aĉa formo.
Mi vin petegis, lasu ĝin modifi,
permesu surgravuri ornamaĵon,
vi ne permesis. Mi deziris, ŝanĝe,
fari seĝbrakojn - ĉio estis vana.
Proksime jam al freneziĝ’, mi lasis
for la turmenton, for la laborejon.
(Li repaŝas.)

MALJUNULO
Vi iros pro l’malordo en la ĉambron.
La belan varman sunon vi ne ĝuos.

ADAMO
Kia infer’, Michelangelo, por la
dio de via brust’: ne povi krei!
Kaj kiom da konatoj ĉie, ĉie,
ho, kiom da spirito kaj praforto!
Tiu kun mi batalis, tiu mortis
martire, tiu sentis la terglobon
tro strikta, - kaj jen, kiel unuformajn
kaj nanajn filtris nun el ili ĉiuj
la ŝtato. Lucifer’, ni iru, venu.
Ĉi vidon plu elteni mi ne povas.

MALJUNULO
Por du infanoj pasis nun la aĝo,
en kiu varto de patrin’ necesas,
atendas ilin edukej’ komuna.
Antaŭen!
(Eva kaj alia virino elpaŝas kun sia infano.)

ADAMO
      Kia brila fenomeno!
Ĉu ankaŭ ĉi aŭstera mondo havas
do poezion?

LUCIFERO
      Nu, Adam’, ĉu iri?

ADAMO
Eĉ, nur ĉi tie trovos ni ripozon.

MALJUNULO
Esploru, sciencul’, la kraniformojn
de l’du infanoj.
(La scienculo ekzamenas la infanojn.)

EVA
      Kio min atendas?

ADAMO
Ĉi voĉo!

LUCIFERO
      Plebaninon vi avidus,
de Semiramis gustuminte kisojn?

ADAMO
Ĉi tiun mi ne konis tiam.

LUCIFERO
      Jes ja,
jen la eterna kanto de l’amantoj.
Ja ĉiu kredas, ke nur li eltrovis
la ampasion, ami antaŭ ol li
neniu sciis. Ripetiĝas tio
senĉese tiel de jarmiloj kelkaj.

SCIENCULO
Fariĝu kuracisto ĉi infano,
ŝafisto tiu ĉi.

MALJUNULO
      Forportu ilin.
(Oni volas forporti la infanojn. Eva kontraŭstaras.)

EVA
Ne tuŝu lin! La mia ĉi infano!
Kiu lin ŝiros de l’patrina brusto?

MALJUNULO
Forprenu lin tuj! Kial vi tardadas?

EVA
Ho infanet’! Mi nutriŝ vin per sango
de mia koro. Kie estas forto
disŝiri tiun ĉi ligilon sanktan?
Ĉu mi rezignu pri vi por eterne,
ke vi en la amas’ perdiĝu tute,
kaj ke mi triste serĉu vian spuron
inter egalaj mil fremduloj vane?

ADAMO
Se estas io al vi sankta, homoj,
lasu do ĉi infanon ĉe l’patrino!

EVA
Ĉu ne, ĉu ne, ho vi fremdul’ benata!

MALJUNULO
Aŭdacan ludon ludas vi, fremdulo!
Se l’superstiĉon de la familio
vivi ni lasos, tuj disfalos ĉiuj
almilitaĵoj de l’scienco sankta.

EVA
Eh, kio al mi la scienc’ frostiga!
Ĝi falu, kiam la natur’ parolas!

MALJUNULO
Ĉu jam farite?

ADAMO
      Ha, ne tuŝu ilin!
Jen tie glavo, mi instruos al vi
la uzon!

LUCIFERO
(Li metas la manon sur la ŝultron de Adamo; ĉi tiu rigidiĝas.)
      Sonĝimago, ne moviĝu!
De mia mano sentu forton fatan!

EVA
Ho, infanet’!
(Ŝi falas, ŝian infanon oni forportas.)

MALJUNULO
      Ĉi du virinoj estas
senviraj. Pretendantoj sin anoncu!

ADAMO
Ŝin mi pretendas.

MALJUNULO
      Sciencul’, prijuĝon.

SCIENCULO
Fanatikulo kaj virin’ neŭroza:
malĝusta par’. La idoj degeneros.

ADAMO
Sed mi ŝin ne rezignos, se ŝi volas.

EVA
Mi estas via, grandanima viro.

ADAMO
Virin’, mi amas vin el tuta koro.

EVA
Mi ankaŭ vin, mi sentas, kaj eterne!

SCIENCULO
Estas frenezo! Vere strange - vidi
aperi la fantomon de l’paseo
en ĉi jarcento klera, nun. - De kie?

ADAMO
Radio tarda de l’Eden-ĝardeno.

SCIENCULO
Domaĝe.

ADAMO
      Ne kompatu nin. La nia
ĉi frenezaĵo, kaj ni ne envias
vian prudenton. Ĉio granda, nobla
de l’mond’ ja estas tia frenezaĵo,
kiun ne bridas pripensem’ fridsanga,
spirita voĉo, el la altoj al ni
sonanta kiel dolĉa kantileno,
ateste, ke ĝin nia kor’ parencas,
kaj ni disdegnas la terpolvon aĉan,
serĉante vojon al pli noblaj sferoj.
(Li tenas Evan en brakumo.)

MALJUNULO
Ĉu plu aŭskulti lin? En hospitalon!

LUCIFERO
Necesas tuja help’. Adam’, ni vojas!
(Ili dronas subtere.)